Tıp Fakültesinde öğrencilerime bu dersi anlatırdım. Dört saatlik dersi tartışa tartışa bitirirdik. Gerçekten bilinç altına kazınan, modernlik ve bilimsellik kisvesi altında sapkınlığın belleklere servis edildiği bir çağdayız. Derste de daha çok bunu vurgulardım. Dersin konusu basitti ne de olsa…
Burada anatomik gelişim basamaklarından ziyade davranışsal özelliklerden bahsetmeye çalışacağım.
Çocuklarda cinsel gelişimin doğum öncesinde cinsiyetin belli olması ile başladığını biliyoruz. Erkek kadın farklılığı Y kromozomunun çalışması ile olur. Bu kromozom çalışmasıyla ve erkek dış görünüş belirir. Y kromozomunun olmaması ya da varken hiç çalışmaması kadın dış görünüş ile sonuçlanır. Y kromozomunun çalışmaması ve arada kalan formlar tıbbi cinsiyet bozukluklarıdır. Bu hastalıkların tedavisi ve cinsiyet belirleme ailenin de bulunduğu tıbbi bir heyet ile belirlenir.
Hormonal ve genetik bozuklukların dışındaki cinsiyet bozuklukları tamamıyla çocukların gelişim basamaklarındaki sıkıntılarından kaynaklanır. Gelişim sürecinde en önemli süreç çocuklarda cinsel kimliğin oturmasıdır. Çocuğun kadın ya da erkek olarak kendisinin farkına varması ve bunu kabullenmesi olarak özetleyebiliriz. Cinsel kimliğin oturma sürecinin cinsiyetten bağımsız olduğu konuşulur. Ancak süreç kız ya da erkek olarak doğmakla başlar. Takip eden süreçte çocuk kendi cinsinin eğilimleri desteklendiği sürece kız ya da erkek kimliğini benimseyecektir. Bireyin doğru cinsiyet rolünü benimsemesi esastır. Cinsel kimliğin belirlenme sürecinin kızların kız grubuna, erkeklerin de erkek grubuna katıştırılıp kendiliğinden hallolması beklemek doğru değildir.
Çocuklar iki yaşında itibaren cinsiyet farklılıklarını anlamaya başlar. Bu ayrımı 3-4 yaşlarında artık iyice yapar hale gelir. Meslekleri, kız erkek çocuk arasındaki farkı hatta kadın-erkek eşyalarının farkını da öğrenir. Çocuklar için kız yada erkek olduklarının farkına varmaya başladıkları 2-3 yaşından sonra cinsel kimlik gelişmeye başlar. Kızlar diğer kız çocuklarının, erkekler de diğer erkek çocuklarının davranışsal özelliklerini algılar. Kız çocukları anneleri, erkek çocukları da babaları gibi davranmaya başlarlar. Doğru rol model (anne ve baba en doru rol modellerdir) doğru özdeşleşmeyi sağlar.
Kız çocuğu annesini, erkek çocuğu babasını rol model olarak yeterli bulmadığı ya da beklentilerine cevap alamadığı zaman özdeşleşme durur. Başka bir erkek, ya da kadın rol model alınabilir. Bu esnadaki tehlike çocuğun rol model olarak yapacağı yanlış seçimdir. Kız çocuğunun erkek rol modeli seçimi nadir olur, ancak özdeşleşme olmadığında erkek çocukların seçimi sıkıntılıdır. Televizyondan gördüğü bir eşcinseli bile rol model alabilir.
Babanın yokluğu ya da evden uzak kalması, erkek çocuk cinsel kimliğini geliştirmesinde bocalamasına sebep olur. Sadece ablaların, teyzelerin başka bir deyişle kadın örneklerinin olduğu bir ev ortamı kız çocuğu için uygun bir ortamdır ancak böyle bir ortamda erkek çocuğunun erkek kimliğinden sapmaları kolaylaşmaktadır. Üstüne titrenen, evden çıkarılmayan erkek çocuk arkadaşlıktan da yoksun kalınca kız kimliği daha da belirginleşir. Artık sokağa çıksa da erkek çocuklarına uyamaz. Oyunlara alınmaz. Kız çocuklarına yönelip onlarla kaynaşır. Kendi cinsel kimliğinden gittikçe uzaklaşan çocuk güvensiz bir kişilik geliştirir ve önlem alınmazsa kız yapılı bir erişkin olup çıkar. Ergenlik çağına geldiğinde karşı cins yerine kendi cinsine ilgi duymaya başlayabilir.
Eşcinsellik ve transseksüelliğe doğru atılan adımlar böylece başlar…
Umarım faydalı olmuştur.
Sağlıcakla kalın..